TVP Polonia - 2024-06-13 16:00

telenowela dokumentalna

Turnieje rycerskie wywodziły się z gier zręcznościowych i wojskowych ćwiczeń znanych już w starożytności. W średniowieczu były namiastką prawdziwej walki i pełniły rolę dworskiej zabawy. Kościół jednak nie zawsze popierał ten typ rozrywki. W XII wieku francuscy duchowni skrytykowali turnieje. Zakazali nawet grzebania w poświęconej ziemi rycerzy, którzy zginęli w ich trakcie. Zwycięzcy turniejów stawali się bogaci, natomiast ci, którzy przegrali i dostali się do niewoli, musieli się wykupić, a także oddać swój rynsztunek, co często prowadziło do bankructwa. Pierwsze polskie turnieje odbywały się na Śląsku w XII wieku. Czasy Jagiellonów to wielki rozkwit turniejów rycerskich w Polsce. Stały się one wtedy jednymi z ważniejszych uroczystości dworskich i stałym elementem kultury. Polskie turnieje były organizowane z pełną znajomością zachodnioeuropejskiego obyczaju. Zwycięzca zabierał konia i zbroję pokonanego rycerza, a później jeszcze dostawał za niego okup. Były także nagrody turniejowe - gotówka lub drogocenne przedmioty - zwykle wręczane przez damy. W Krakowie turnieje i pojedynki zazwyczaj były organizowane na dziedzińcu zamku wawelskiego i obserwowane przez króla i dwór z krużganków. Niekiedy budowano specjalne areny, na których toczono pojedynki. Walczono konno lub pieszo, na kopie, miecze, a nawet topory. Do ekwipunku rycerza należała zbroja turniejowa, która mogła ważyć nawet 25 - 30 kg. Sam hełm ważył od 4 do 10 kg. Do tego tarcza: 4 - 5 kg. Kopia ważyła 20 kg, mierzyła ok. 3, 5 m. Do tego miecz i specjalnie szkolony koń. Taka rozrywka bardzo dużo kosztowała.

wstecz