TVP Historia - 2024-08-01 17:45

cykl dokumentalny

Jesienią 1943 roku opracowano koncepcję działań pod kryptonimem Burza. Zakładała ona zajmowanie obszarów polskich przez Armię Krajową w walce z ustępującymi pod naporem Armii Czerwonej Niemcami, a następnie ujawnienie oddziałów AK oraz aparatu administracyjnego delegatury rządu i wystąpienie wobec władz sowieckich w roli gospodarza ziem polskich. Żołnierze Armii Krajowej na Wileńszczyźnie, wspólnie z Armią Czerwoną zdobyli Wilno. Podobnie w zdobyciu Lwowa i wielu miast na Lubelszczyźnie i w Rzeszowskiem uczestniczyły oddziały Armii Krajowej. Zgodnie z planem oddziały AK i polskie władze cywilne ujawniały się przed Sowietami. Po czym zostawali aresztowani i zsyłani do łagrów. W końcu lipca do wybuchu powstania w Warszawie wzywało radio moskiewskie i komuniści. Decyzja dowództwa AK i Delegatury Rządu o podjęciu walki była niezwykle trudna - każdy wybór był zły. Bezczynność Armii Krajowej w chwili wejścia Armii Czerwonej wzmocniłaby propagandę sowiecką o rzekomej współpracy polskiej armii podziemnej z okupantem i pozwoliłaby zniszczyć setki tysięcy jej członków bez najmniejszego rozgłosu. Bierne oddanie się w niewolę sowiecką wytworzyć mogło w społeczeństwie polskim kryzys, moralny nie mniej bolesny od kompleksu klęski w 1939 roku. Bezpośrednio po klęsce Powstania wydawało się, iż decyzje o powstaniu należy potępić. Z perspektywy czasu oceny nie są tak jednoznaczne.

wstecz