TVP Historia - 2024-07-08 06:20

debata

W 1587 roku, po śmierci Stefana Batorego, podczas elekcji doszło do wyboru dwóch kandydatów na tron Rzeczypospolitej. Część szlachty opowiedziała się za Maksymilianem Habsburgiem. Inni zaś wybrali królewicza szwedzkiego, Zygmunta. Ostatecznie na tronie polskim zasiadł dwudziestojednoletni siostrzeniec Zygmunta Augusta, o wybór którego zabiegała szczególnie jego ciotka, królowa Anna Jagiellonka. Po śmierci ojca Jana III, król Polski Zygmunt 19 lutego 1594 wraz z żoną ukoronowany został na króla Szwecji. Luterańska opozycja nie chciała króla katolika, mimo że ten uroczyście zagwarantował prawa luteranom, i doprowadziła do buntu. Ekspedycja karna króla do Szwecji zakończyła się porażką i w 1599 roku został on zdetronizowany. Zygmunt nie przyjął tego aktu, co doprowadziło do wojny Polski ze Szwecją. W czasie jego panowania Rzeczpospolita zajęła Moskwę. Car złożył mu hołd na Zamku w Warszawie, a jego syn Władysław został formalnie wybrany w 1610 roku na cara Rosji. W czasie jego panowania doszło do serii buntów kozackich. W 1620 roku po nieudanej wyprawie do Mołdawii wojska polskie poniosły klęskę po Cecorą. Granica z Turcją ustalona została na Dniestrze, co oznaczało definitywną utratę wpływów w Mołdawii i Wołoszczyźnie. W 1596 roku Zygmunt doprowadził w Rzeczypospolitej do unii kościelnej katolicyzmu i prawosławia, co dało w przyszłości Moskwie pretekst do mieszania się w wewnętrzne sprawy Rzeczypospolitej. W tym samym roku Zygmunt rozpoczął przenoszenie swej królewskiej siedziby z Wawelu do Warszawy. Spławianie dworu królewskiego Wisłą zakończyło się w 1609 roku. Od 1611 roku Warszawa miała tytuł "Miasta Rezydencjonalnego Króla Jego Mości". Kraków pozostał jednak oficjalną stolicą Polski. Zygmunt III Waza panował aż czterdzieści pięć lat.

wstecz